Aynadaki Aida

Dudakların...

Şiir gibi inceler dudakların.

En şehvetli öpücükleri, bir utanca dönüştürür dudakların,

En ilkel yaratıkların insana dönüşmek için

Faydalandığı bir utanç.

Ve yanakların...

İki kavisli çizgiyle,

Senin gururuna,

Benim kaderime yön veriyor.

Geceye katlanmışım,

Üzerimde bir silah olmadan,

Gündüzü bekleyerek.

Ve onurlu, mühürlü bir bekâreti,

Geri getirmişim,

Genelevlerden.

Benim gibi hayatını sürdürerek,

Kimse kendini öldürmeye kalkmadı böyle acımasızca!

Ve ateşin sırrıdır gözlerin…

İnsanların zaferidir senin aşkın,

Kader savaşına koşarlarken.

Ve bağrın,

Küçük bir yer, yaşamak için,

Küçük bir yer, ölmek için,

Şehirden kaçmak için.

Ve şehir, utanmadan,

Binlerce parmağını dikip,

Göğün saflığını suçluyor.

Taşlarla başlar dağ ilkin,

Ve acılarla insan…

İçimde gaddar bir tutuklu yaşardı, Zincir seslerine alışamayan,

Ve ilk bakışınla başladım ben.

Fırtınalar,

Ne muhteşem ney üflüyorlar,

Senin yüce dansında.

Ve damarlarının şarkısı,

Doğuruyor hep var olan bir güneşi.

İzin ver uykudan öyle bir uyanayım ki,

Bütün sokakları şehrin,

Algılasın var oluşumu.

Ellerin barıştır,

Ve düşmanlığı unutmama yardım eder dostça.

Alnın ise uzun bir ayna,

Parlak ve uzun.

“yedi ilham perisi” ,

Ona bakıp durur,

Güzelleşmek için.

Sabırsız iki kuş şarkı söylüyor göğsünde,

Yaz, hangi yoldan gelmelidir ki,

Susamak,

Suların lezzetini katlasın?

Aynada görünmen için,

Uzun bir ömür baktım ona,

Göller, denizler ağladım ben,

Ey insan görünümündeki peri,

Vücudun, yalancı ateş dışında bir ateşte yanmaz!

Var oluşun,

Cehennemden kaçmaya sebep olan bir cennet.

Beni içinde boğan;

Bütün günahlardan, yalanlardan arındıran bir deniz,

Ve sabah,

Senin ellerinden uyanacaktır.

Şiir: Ahmed Şamlu

Çeviri: Dariush Salehi